Het is warm in de hivemind

Wat gebeurt er met een lichaam als het alleen maar naar een beeldscherm staart? Wat glinstert er tussen de ruïnes van de eenentwintigste eeuw? Dat onderzoekt Maxime Garcia Diaz in deze spetterende debuutbundel. Haar associatieve gedichten kronkelen, bedwelmen, ontregelen, en wortelen diep in het digitale, het feminiene en het hedendaagse. Flarden van nieuwsberichten vermengen zich met academische theorie en uitgestorven webpagina’s uit de jaren nul. In haar poëzie worden grenzen poreus – tussen lichamen, talen, stemmen – en is alles onzuiver.
Het is warm in de hivemind is een analoog internet, een papieren web, een bloederige rotzooi van popcultuur, ondode URL’s en meisjeslichamen. Een bruisend poëtisch debuut waarin de taal welig tiert, over fantasie, gekte, woede, angst, en een spookachtige revolutie. Deze meerstemmige maelstrom lijkt nog het meest op het internet zelf: grillig, gevaarlijk en vol van een duistere en vreugdevolle overvloed.

‘De dichteres zet een wereld neer die vreemd verleidelijk en dreigend is. Utopie of dystopie? In meanderende gedichten en meesterlijk gecomponeerde cycli geeft de dichteres ruimte aan een onvoorspelbare, baldadige verbeeldingskracht waarbij het fysieke wordt afgezet tegen het mentale, het analoge tegen het digitale… In deze gedichten gaan uitersten hand in hand, glimmend en schrijnend, juichend en huilend.’ Maria Barnas, NRC Handelsblad *****

‘Een taal als het internet zelf: bij vlagen psychedelisch, vol memes, emoji, reclames en zijpaden.’ Het is een bundel waarin woede tot uiting komt, een woede ‘die onverbloemd over onderdrukking gaat’. Jury C. Buddingh’-prijs 2022

De bundel is een analoge (cult-)viering én bekritisering van de internetcultuur… Ze deelt een interesse met de vroege internetdichters die experimenteerden met een nieuwe (digitale) manier van poëzie bedrijven, zoals Tonnus Oosterhoff en Mark van Tongele, ware het niet dat Garcia Diaz het digitale analoog maakt en de icoontjes, smileys, hyperlinks en url’s gewoon naar het papier heeft vertaald. Je kunt je afvragen of deze bundel niet beter digitaal uitgegeven had kunnen worden. Dat had de gedichten zeker niet misstaan. Maar daar­tegenover geeft die vertaalslag van het digitale naar het analoge een ­vervreemdend karakter en maakt van de bundel een spectaculaire belevenis, waar we het zeker warm van krijgen.’ Dieuwertje Mertens, Het Parool

‘Switchend van Nederlands naar Engels en soms Frans, met Wikipedia en YouTube permanent stand-by – om op te zoeken wie Satoshi Nakamoto was en wat een sim child, of wat voor muziek Avril Lavigne maakte en eindeloos, eindeloos veel meer – kneedt Garcia Diaz fragmentarische en verontrustende teksten… Dit gelaagde debuut stelt prangende vragen. Is echt contact mogelijk in chats vol emoji’s en afkortingen (ilysm: I love yo so much, wjnmk: wil je nooit meer kwijt)? Het kan in terloopse zinnetjes – ‘i’ve grown/ ­interesting behind the desktop computer’ – ­diepe kraters slaan.’ Janita Monna, Trouw

‘Nu is er het debuut van die andere jonge dichter om wie de poëziewereld niet heen kan: Maxime Garcia Diaz… Haar poëzie bevat URL’s, emoticons, onderstreepte woorden waaraan een hyperlink gekoppeld is, hashtags en een flinke dosis Engels – dat vaak rechtstreeks aan bestaande webpagina’s ontleend lijkt, zoals bij flarfpoëzie. In die zin hebben Garcia Diaz’ gedichten veel weg van collages, waarin ‘authentiek’ poëtische elementen botsen op de soms platvloerse online cultuur. Dat procedé zou tot een flauw spel kunnen leiden, maar het werk van Garcia Diaz zit geraffineerd in elkaar en heeft ook iets urgents.’ Jeroen Dera, De Standaard ****

‘Diaz reflecteert de actualiteit met veel raffinement. Om het anders te stellen: de bundel verdraagt geen afrekening door luie lezers.’ Harry van Doveren, ooteoote

Verschenen bij Uitgeverij De Bezige Bij op 15 juli 2021